‘Uitverkocht, maar er zijn nog wel kaarten op de avond zelf,’zei de kaartverkoper in Sleen. Extra vroeg op de fiets door de vrieskou op weg naar een avond hemelse muziek. De Hohe Messe, uitgevoerd door de Asser Bach Cantategroep. Dirigent: Paulien Kostense, solisten: Susan Jonkers (sopraan), Anneloes Volmer (alt),Falco van Loon (tenor) en Donald Bentvelsen (bas-bariton).
Omdat we aan de late kant zijn, krijgen we stoelen ver voorbij de kansel. Leunstoelen. Totdat we horen dat er op de eerste rij nog zeven plaatsen vrij zijn. Op een drafje naar voren dus. En daar zitten we, vlak achter de dirigent. De fluwelen tuniek en dansende zwarte sneakers een halve meter voor ons. Een zeer aparte en indringende ervaring.
Bach…, ach, wie zei alweer dat als er een hemel bestaat, dat het dan maar te hopen is dat de hemelse kantine-d.j. Bachs muziek heeft gedownload. Luisteren naar Bach doet kippenvel in golven over mijn lijf zeilen: van mijn linkeroor naar mijn tenen en dan weer via de schoenen naar de rechterzijde , verder naar de rechter hersenhelft, daarbij alle mogelijke gevoelssensoren prikkelend die er maar voor open willen staan.
Ik word weer een jongen die naar de muziek van muziekkorps Wilhelmina luistert, met Jacob en Harke Slagter op hoorn en trompet. Vanavond zie en hoor ik weer zeer sterk koper. De solisten zijn heel erg goed. Het koor is erg goed, krachtig en vitaal. Soms vallen de sopranen zo mooi samen met de vioolpartij en de dwarsfluit. Ik moet dan om de dirigent heen kijken om te controleren of wat ik hoor klopt met wat ik kan zien. Prima vrouwen- en sterke mannenpartijen. Alten als kristal. Geen flauwe inzetten, strak in de leer. Zo helemaal vooraan zittend wordt alles wat fragmentarischer maar je spitst je oren niet voor niks. En wat is er veel te zien…
Ik kan meelezen met de potloodaantekeningen op de partituur van de dirigent: ‘Cryptische mededelingen over tempi, over aandachtspuntjes, over Jan-Willem die tijdig gas moet geven, over passages die extra aandacht behoeven, over ontspannende elementen, <keep your shoulders down!> over zwemdiploma Anne-Floor, kortom allerlei privé- elementen die hier niet thuis horen. Kleine gebaren van de dirigent hebben altijd onmiddellijk gevolgen. De zangers volgen haar als schaatsers de coach. En vice versa uiteraard.
Het is de muziekmaker zelf die ik hoor, ik zou bijna zeggen: die in tongen tot ons spreekt. Na een hektische week voelt de muziek van Bach als een AED die het fibrilleren van alledag stabiliseert. Ik kijk om me heen in de Dorpskerk van Sleen. Tijdens de muziek verdwijnt de matte glans van de kroonluchters op slag, kerkstoelen worden fauteuils, orgelpijpen spiegelende speerkokers, het houtsnijwerk van de kansel gaat pardoes schijnen, wie was daar in de weer met Brillo? Bach. Nauwelijks zichtbare vochtkringen in het helderwitte stucwerk drogen op, zelfs de zerken in de vloer worden helder zwart. Voegen lichten op, vuil verdwijnt. Met deze muziek daaronder te liggen, dat is geen straf. Roos op de kraag van mannelijke bezoekers verwaait, pauzekoffie proeft als een herfstbock, dwanggedachten passeren.
In de pauze hoor ik liefhebbers praten over verschillen tussen het Kyrie en het Gloria. Ik besluit dat ik het Sanctus het allermooist vind: groot, prominent, indringend; passie.
Extra fraai: een informatief programmaboekje: naast info over dirigent, solisten en repetitor de namen van koor- en orkestleden en nadere info over Hohe Messe-achtergronden.