Coevorden, maart 2024. We ervaren een heerlijke uitvoering van Bachs empee in Coevordens’ stadskerk in een circusopstelling: de musici en het koor centraal, precies onder de cirkelvormige plafondlampen. Maar goed dat er nog enkele vrije plaatsen zijn, het publiek kan na de pauze van plaats wisselen. Onze zintuigen worden geprikkeld. De dirigent, vakvrouw Paulien Kostense, met Coevordense roots, fascineert. Squattend en bijna dansend vuurt ze haar ploeg aan. Haar handen zalvend, priemend, soms lichtgeraakt alsof ze een heet bakblik toucheert, altijd inspirerend en als Sarina Wiegman zelden streng. Zangers en musici geven haar de indruk dat ze ertoe doet. Vanaf een afstand zien we een schoonzoon/schoondochter-concours met zelfbewuste, in barokmuziek gedrenkte deelnemers die hun kunsten Coevorden e.o. wel even willen tonen, dat is: laten horen.
Overal uitblinkers. Dan weer de hobo en klarinettisten en dan de strijkers. Twee traversospelers die de sonore klanken, onversterkt (zoals alles: mind you, in de kerk is alleen een microfoon voor het prevelement van de organiserende stichtingsvoorzitter), welhaast verstild fluisterend tegen de bekalkte muren laten stuiteren, of nee, lieflijk toucheren, zodat mensen verbaasd rondkijken: hoe bestaat het dat in zo’n grote ruimte, waar voorheen op hele en halve tel werd gezongen, de muziek zo klankrijk resoneert. De stadskerk heeft, beseffen we, net op tijd een U-turn gemaakt: van religie naar cultuur en wie weet culinaria, alcoholvrije wijnpreuvenementen, iets over SOA-preventie en lingerie- & dahliashows.
Wow, de kansel wordt gebruikt door sopraan Janneke Stout en alt Wies de Graaf. Vrouwenstemmen i.p.v. predikanten die de omscholing hebben gemist. Op de achtergrond het mooie Van den Berg & Wendt-orgel, voor de sfeer. Als racefietsers die de spieren opwarmen draait het koor warm. ‘Het ‘Sind Blitze, sind Donner in Wolken verschwunden’ klettert op, gevolgd door evangelist André Lopes en Matthijs Mesdag als Jezus die we van de flanelborden uit de zondagschooltijd kennen met zijn lange blonde manen. Wat een stem! En de strijkers bij het ‘Erbarme dich’… weergaloos, klaaglijk en zangerig gelijk.
Soms zingt het koor zittend; voor mij is dat nieuw maar ze verdienen het. Hoe zou het toch komen dat alle gedachten in de kerk bij het vet en wreed klinkende ‘Laß ihn kreuzigen’ naar beelden op het Journaal dwalen waarin Netanyahu of een Hamasbroeder domme dingen debiteren? Iedereen heeft zijn favopassages. Voor mij is het als bas Robert-Jan Agricola los gaat op het ‘Mache dich, mein Herze rein…’ Heerlijk. Wat een stem. Wat een muziek en dan moet het slotkoor nog komen. Collegium Musicum Traiectum: Bedankt!