Vooral de zin ‘bij grote belangstelling mag er maximaal één begeleider per kind meekomen,’ triggerde. Grootspraak of realiteit? Kinderen meeslepen naar het museum, is dat verantwoord? (*) Bestaat kunst voor kinderen? ‘De tentoonstelling is speciaal voor jong en oud’ gaat de folder ronkend verder. Dat lijkt me net zo paradoxaal als de NTR-slogan ‘speciaal voor iedereen’. De aanmoedigingen ‘spannende kruisingen, veel te ontdekken en zelf te doen’ trekken ons over de streep. We krijgen geen spijt…
‘Wat een mooie tentoonstelling!’ is de eerste reactie in het gastenboek. Carolien Adriaansche, Jennifer Koning, Erica Scheper en Myrte van Dijk zorgen voor verbazing, verwondering, inspiratie en bewondering.
Marieke Meijerink houdt de openingstoespraak. Zij praat ons vlotjes bij over de vier exposanten. Dat de expo voor kinderen is betekent niet dat het kinderachtig is. De dierenwereld en alledaagse voorwerpen spelen een grote rol. Er zijn grote en kleine objecten van beton, gips en aan elkaar geplakte teenslippers die ooit ergens aanspoelden en liever in het CBK Emmen dan in de plastic soep terechtkwamen. Carolien Adriaansche toont gerecyclede spullen: vindingrijk en grappig bewerkt en geassembleerd.
Jennifer Koning presenteert realistisch en impressionistisch geschilderde (huis)dierenportretten. 
Herkenbaar maar nergens gewoontjes. Bij Erica Scheper geen overbekende soepblikken, maar precies geschilderde melkpakken, een pakje boter en een opgepompt brandalarm. De filosofische achtergrond bij haar werk: waarom wordt het ene voorwerp wel en het andere niet geschilderd en zo tot kunst verheven? Van Myrte van Dijk zien we kleine en grote betonnen en gipsen dieren die ondanks het formaat speels en licht blijven; ze mogen aangeraakt worden. In het bedrijf van de gebroeders Ninaber worden op elkaar gelijmde teenslippers tot kunstige, veelkleurige dieren gefixt.
Alle voorwerpen die niet achter gele strepen staan opgesteld mogen worden betast. Waren in het CBK informatiestickers nog wel eens onleesbaar voor bezoekers, nu is alles op kinderooghoogte geplaatst, compleet met vragen die verder kijken en zoeken bevorderen. Zijn er helemaal geen minpunten dan? Het is allemaal erg braaf. Opwinding, schrik, schokken en ergernis ontbreken. De ervaring dat gegeneerde ouders, tantes en ooms je hoogrood van bepaalde kunstwerken willen weghouden, ga je hier niet krijgen.
Na de openingshandeling, het lint wordt door een junior doorgeknipt, is het tijd voor jeugdtheater van ‘De Toren van Geluid’. Twee theaterdieren, muzikaal & vocaal sterke jonge kerels, kluisteren een dertig zeer jonge kinder
en, en minstens evenveel (groot)ouders aan hun spel met de dieren muis, vos en tijger. Met flair en kunde bespelen ze unieke muziekinstrumenten en het piepjonge publiek als Beethoven zijn klavier. De iets oudere kinderen, vanaf ongeveer zeven jaar, blijven op veilige afstand. Van alle zijden opperste concentratie. Het plezier spat eraf als verfspetters op een doek.
(*) Onderzoek leert dat wanneer kinderen in de jeugd worden meegenomen/meegesleept naar musea, er een grote kans is dat ze later uit zichzelf musea gaan bezoeken.