De sêfte wyn biweegt
jasmyn, laurier en hop,
de sinne stekt hwer’t sy wol,
foaral har rêch en nekke.
Hy slút syn eagen gau
en sjocht in swatte stip;
it skerpe ljocht omheint
har holle, de hierren waeije.
Har rêch biweegt earst net,
dan set sy de gong deryn.
Genietsjend krollet syn mûle,
syn rêch, hy likket har ear.
Syn eachhoeke registrearet
koartsich bisyk op ’t paed.
De spanning rint hurd op
en hurder noch wer ôf.
Foreale jout hy har in tút;
fanwegens it moaie waer
dit jier al foar de alfde kear.
What dochs in prachtsimmer!