Week 6
Het is volbracht, we hebben de 205 kms afgelegd in bijna 10 fietsuren, 8 regenuren, ½ strakkewinduur op een dag van 03.45 – 23.30 uur. Van de 1.200 deelnemers waren wij ongeveer de enigen op een atb. Eigenlijk viel de tocht mee en dat komt door het uitblijven van harde tegenwind en gemene kou; desalniettemin zijn 200 deelnemers onderweg afgehaakt. Weervoorspellers zaten er naast als een over het klimaat twitterende Baudet. In de Elfstedenhal heb ik, als enige, lekker en uit volle borst mee kunnen zingen met het Fryske Folksliet, op de trompettonen naast Wennemars. Dan voel ik me Frieser dan Fries, als een Turk in Almere.
Tussen IJlst en Sloten spreek ik Kemal uit Turkije en Jan uit Berlikum op een Batavus met ligstuur. Op mijn standaardvraag aan Kemal en alle Turken die ik waar dan ook ontmoet of hij een Gülenist is of een AK-partijaanhanger, relativeert hij mijn tunnelblik door ‘geen van beide’ te antwoorden. Hij is een Koerd en zowel Gülen als Erdogan hebben de Koerden slecht behandeld. In Bolsward zie ik een verpleegster die later gewoon echtgenote blijkt te zijn die een senior fietser een droge kous aantrekt terwijl ze zijn schonkige, lijkwitte en blauwdooraderde knieën masseert. Buiten vraagt ze hem liefdevol: ‘Moet het eten links in je fietstas en het drinken ernaast of omgekeerd?’ Op de groepsapp lees ik dat er een fietser onderweg een acute hartstilstand heeft gekregen en in kritieke toestand naar een ziekenhuis is gejakkerd. Ik hoop dat het de kousenman niet is.
Ondanks de zes lagen kleding over mijn torso krijg ik een koude buik. Mijn benen doen het, met slechts één kledinglaagje goed. Vanaf Stavoren hebben we ruggensteun van de wind als boeren met een opkoopregeling, asbestsaneringssubsidie, verduurzamingsgelden, of de reguliere EU-miljarden. De verwarmde wanten lopen vol water als lekkende kruipruimtes en ik krijg ze moeilijk uit en aan; kristusziele, elektrocutie zal met lithiumbatterijen toch niet zo’n vaart lopen? Een EHBO’ster in Stiens ziet me worstelen en tovert mijn knipkaart behendig tevoorschijn als een Lidl-kassière de portemonnee van een kind en vraagt of ze mijn jack op de cv zal leggen. Later komt ze een praatje maken en checkt, vanwege mijn gestuntel of is het gewoon professionele liefde op het eerste gezicht? of ik niet onderkoeld ben. Ik wil haar kussen. Haar bezorgdheid is weldadig.
In Dokkum, bijna mijn hometown natuurlijk, zitten er in de Posthoorn meer dan zes bevroren medewerkers achter een eiken tafel als Stalinistische gerechtsdeurwaarders in Omsk. Eén wil wel even een knipje in mijn kaart doen. De 12 kms van Dokkum naar Aldtsjerk zijn de ergste. De bepijling hapert, amper straatverlichting en waar ze zijn doet de helft het niet. Dat is de schuld van die verrekte Farmers Defence Force-boeren denk ik zeker te weten totdat ik sleuven zie waar Rinsumageester sleuvengravers glasvezelkabels hebben toegedekt en aangestampt als Turken Armeense genocideverhalen of plattelandsburgemeesters door rekenkamers onthuld financieel wanbeheer.
Frans, door vermoeidheid openhartig als een gewaterboarde Guantanamo Bay-inmate, bekent dat hij de melodie van het Friese Volkslied hoog op het repertoire wil zetten van een nog op te richten amateurensemble van fagot- en hobotoeteraars. Dan nog het laatste stempel en een, sorry, superlelijk, kruisje in de Blokhuispoort, het lekkerst denkbare familiebier en op naar de parkeergarage waar ik de schuurplekjes in mijn schaamstreek bestudeer in de alles vergrotende spiegel van een Tesla in aangenaam t.l.-licht.Onderweg naar huis neurie ik de melodie van
Frysk bloed tsjoch op! Wol no ris brûze en siede,
En bûnzje troch ús ieren om!
Flean op! Wy sjonge it bêste lân fan d’ierde,
It Fryske lân fol eare en rom.