Was de accordeon vroeger onder de muziekinstrumenten wat de kermis onder de familie-uitjes was, de schar onder de platvissen; nu is het prachtige instrument zo gewoon en geaccepteerd als pasta op de restaurantkaart, als een vrijdenker bij het CDA. Een veelzijdig instrument met enorm veel muzikale mogelijkheden. Onder de paraplu van het op klassieke muziek gerichte CityProms in Leeuwarden, beluisteren we een concert met meer dan 100 (zegge en schrijve honderd) accordeons. Acht Friese verenigingen leveren muziekmakers: jong, oud, man, vrouw, zo goed als allen wit.
De brandende zon zorgt voor een broeierige sfeer. Het is ruim 24 ⁰ en dat betekent dat er rodekruismedewerkers worden opgeroepen. Om je heen zie je spiegelbrillen, colberts boven driekwartbroeken, witte sokken in sandalen of zwarte schoenen, vrouwen die soms moeite doen de wind onder hun rokjes vandaan te houden, maar vandaag is alles goed. 
Dirigent Tim Fletcher kondigt de nummers aan en geeft nuttige informatie. Er zijn vier solisten: een violiste, trompettist, accordeonist en een klarinettist, beste spelers hoor, maar zij hadden net zo goed thuis kunnen blijven. Vandaag draait alles om de 100 accordeons die het dikke prima alleen af kunnen. Terwijl een Burgumse mevrouw mij in mijn oor fluistert wat het verschil is tussen een bandoneon en een accordeon, begint het spektakel.
Fryske Franje heet het eerste stuk dat speciaal voor vandaag is gecomponeerd door Herman Peenstra: een zwierig stuk muziek met onmiskenbaar folkinvloeden. De toon is gezet. Dan vijf dansen, snelle en langzame uit de Suite van Johann Krieger. Ik zie hier en daar al meedansende polsen en ellebogen als van overijverige pianisten die camera’s op zich gericht weten. Ze hebben er zin in, weet je dan als toeschouwer. Naar een van de mooiste, oude buurten in Leeuwarden, de Vegelinbuurt, werd de Vegelin Suite van Jacob de Haan genoemd. Een ijzersterk begin, midden en eind. De muzikanten zijn op stoom, het publiek ligt aan hun voeten en de waardering voor de accordeon stijgt met de minuut. Natuurlijk is de Jupiter Hymne van Gustav Holst met een bijna Wagneriaanse start, een beetje zwaar voor deze luchtige middag, maar niemand die erom treurt. Vooral als de accordeonisten wat meer kabaal maken zit ik op het puntje van de houten bank. Concentratie alom. 
La Valse d’Amelie van Yann Tiersen dient zich aan, filmmuziek en tegelijk studiemuziek voor piano. Zoals bij maaltijden en seks vaak het lekkerste tot het eind wordt bewaard, wordt het bijzondere concert afgesloten met Pachalbels meer dan beroemde canon en… Astrid Piazzolla’s Libertango. Hier klinkt de gearrangeerde tango nuevo nog beter dan toen het bijna even mooie Adios Noninos werd ondersteund door Maxima’s traan bij het huwelijk van Willem A en Maxima. Klassieke muziek en accordeons? Vijf sterren. Goud.