Aankondiging: hij is uit, eindelijk! Inmiddels verscheen al de tweede oplage van:
- Nieuw in Stad, geschreven door Klaas van der Meulen met fotografie van Dorjan Ivan Rener Sitar. Het zijn 27 observaties van een Friese Drent die in Stad (Groningen) terecht komt.
- Uit de inleiding: ‘Wat gebeurt er met een zestiger die in 2021 verhuist van Emmen naar Groningen? Van een provinciestad naar een provinciehoofdstad? De overgang van het landelijke, weidse Noordbarge aan de rand van Emmen naar het A-kwartier in Groningens binnenstad is een ingrijpende. Vrienden spreken van een schok. Wat te doen? Een diazepammetje en in de leunstoel wegzakken? Ik ga eropuit en onderzoek, als een kind dat in steeds wijdere cirkels de omgeving om de zandbak exploreert, de wereld voorbij Reitemakersrijge, pak de pen en beschrijf de ommekeer in mijn leven en zoek later samenwerking met een fotograaf.’
De publicatie wordt uitgevoerd met echte kleurenfoto’s van 23 x 12 cm, die alle met de hand worden aangebracht. Fotograaf: Dorjan Ivan Rener Sitar, student geneeskunde, die uit Ljubljana naar Groningen kwam.
- Het kan bij voorintekening worden besteld. Maak het bedrag over naar NL41 RABO 0104 4448 43 t.n.v. K. G. van der Meulen met vermelding van gewenste aantal en uitvoering. De verkoopprijs is naar keuze, afhankelijk van het aantal gewenste foto’s. Voorbeelden: met 1 foto: € 6,-, met 2 foto’s € 7,- met elke extra foto € 1,- erbij tot een maximum van 28 foto’s voor € 33,-.
- Hoofdstuktitels: De zittende jongeling van Jeltsema, Mannendingetje, Ik vertrek, Ben Feringa en Jan Boer, Pomphuisterras en Koranschool, De Pieternella, Klaas, je bent de mooiste, Tandarts, Blühm en De Ploeg, Follies, Groningers zijn Friezen, Binnentuin, Geveltuinen, Het A-Kwartier, Toporgelmuziek, Overjarige Steradenttablet, Hejduks Wasknijper en Wall House #2, Klinkersnijder, Academie Minerva, Parkeren in Groningen, Het Pitcairn Museum, Blockhouse, Potdomme, duiven voeren is verboden, Isolatiewaarden, Putdeksels en het architecturale telefoonboek, Sitzpinkler, ‘Zeg t mor’ Cursus Gronings.
Uit hoofdstuk 1: ‘We gaan de omgeving verkennen. Tijdens een wandeling langs de singels zien we hem. ‘De zittende jongeling’ van Jeltsema. Zoals met bijna alle beeldende kunst zoek ik er iets van mezelf in. Deze keer is het gemakkelijk. Een smal lijf, peinzende, serieuze blik, gespierde bovenbenen, echt een dorpsjongen. Een Groninger, wed ik. Eén die goed en vlot Gronings sprak, misschien nog spreekt. Het beeld is van 1960. Gemaakt door F. E. Jeltsema (1879 – 1971). Lopend over het hondenpaadje aan de singel, zo goed als geen hondenpoep. Enthousiast complimenteer ik een man met zijn inparkeerkwaliteit en roep: “Een negen, jongen!”. Hij kijkt me vernietigend aan, bang dat ik zijn verderop staande vrouw jureer.’
Uit hoofdstuk 4: ‘Je bent nieuw in Groningen en dan ontdek je dat een paar huizen verderop een café annex terras annex restaurant is. Het Pomphuis. Een broodje paling heet hier ‘flatbread smoked eel’. Patat wordt ‘fries’. Voor een Engels sprekende Fries is ‘fries’, zeg maar Gronings voor Fries een interessant woord. Na een fietstocht met Emmense vrienden strijken we neer in het café. Een batterij over elkaar heen buitelende vrolijke jongens en meisjes bedienen ons en als boeren die grondwater over dorre akkers sproeien, pompen ze onophoudelijk Leffe blond in glazen.’
Uit hoofdstuk 8: Even een kopje thee en verder met de snerpende diamantboor. Van binnenuit klinkt het als een scheepswerfje in een bunker. Geen gestress als een onderdeeltje dat later in mijn mond zal worden verankerd op de grond flikkert en als een stuiter op het schoolplein onder een kast rolt, waarna Joppe, op zijn buik liggend, met een swiffer in de weer gaat. De stoppenkast maakt overuren en lampjes haperen als een koor bij een rustteken. Mijn lippen voelen droog als de opengevouwen bovenkanten van een karnemelkpak dat een week op het aanrecht staat. Ik vertrouw de door Zeiss gestuurde handen als Urker vissers buienradar.’
DSC_0393
Uit hoofdstuk 12: ‘Projectontwikkelaars en roependen in de woestijn krijgen soms, en Minnesma van Urgenda altijd, pas na een kwart eeuw het gelijk aan hun zijde. Of de vermaledijde socialmediabrandstapel van de twitterintelligentsia. Toen in 1994 de nieuwbouw aan de Schuitemakersstraat en Reitemakersrijge werd opgeleverd was er sprake van een unicum. Nou ja, unicum, helemaal uniek was het niet maar speciaal zeker. Het was de tijd dat het begrip ecologie nog onbekend was, als vrouwenemancipatie bij orthodoxe religieuzen, de voorloper van de Christen Unie, of de Taliban. De ontwikkelaars hadden niet voor parkeerpleinen gekozen, maar voor een gemeenschappelijke tuin op de binnenplaats.’
Uit hoofdstuk 23: ‘Heerlijk gevoel. Ja, ik beken, ik ken de man – en inmiddels vrij goed -, die stiekem de stadsduiven voert. Hij slentert in een sleetse ouwemannenjas door de stad. Op de plek waar je een versleten grijze pet met vettige randen zou verwachten, steekt een brutaal volle springerige kuif alle kanten op. Zijn nek is omzwachteld met de mooist denkbare sjaal ter wereld: wijd vallend, gehaakt, met kleurige blokjes uit de beste schilderwerken van Gerhard Richter uit de periode dat hij nog dacht dat geometrie gelijk stond aan landschappen. De man, hobby’s: zingen in projectkoren, lezen en schrijven, wandelen, rustig racefietsen en wereldraadselen oplossen, is eigenzinnig en eigenwijs als een Moslim met druk op de borst die ja zegt tegen een varkenshart of een minister die de eed [dat ferklearje en ûnthjit ik] in het Fries aflegt.’
