Waarom organisten liever Bach spelen dan The Beatles is een eenvoudige vraag. Veldman speelt Bach alsof hij niet anders doet en dat doet hij wel. Zijn jaarprogramma van ruim veertig concerten telt maar twee Bachspecials. Veldman is de eerste organist die ik in Coevorden hoor spelen die zijn merchandising op orde heeft met een meterslang rek met bladmuziek en c.d.’s in de verkoop; incl. een bordje ‘pinnen mag’ en een verkoopmedewerker (die tegelijk registrant is). De winkel is compleet met een twee meter hoge poster die zijn orgelspel aanprijst. In 2019 viert Minne zijn zilveren organistenjubileum met een tour door steden als Rotterdam, Den Haag, Maassluis, Groningen, Kampen en… Parijs. Deze man weet wat hij wil en wat hij kan. De tijd dat commercie zure reacties opriep ligt achter ons.
Uit Bachs kolossale orgeloeuvre van 250 stukken heeft Veldman een goede keus gemaakt. Als amateurluisteraar geniet ik van zijn spel dat begint met een soort première, het Praeludium et Fuga A-dur BWV 536 staat voor de eerste keer op het programma. Veldman speelt dit jeugdwerk van Bach met flair, de warming up is goed gelukt. Op mijn telefoon waarmee ik een foto maak, zie ik dat Treppier Engeland op 1-0 zet als Veldman de eerste toets aanslaat. Sommigen noemen dit de voorzienigheid. Dan voor mijn gevoel een stuk of twintig
Minne Veldman (fotografie Carel Dicke)
variatiemelodieën in Sei gegrußet, Jesu gütig, (gek, Veldmans bijgesloten info houdt het op elf variaties), stuk voor vrolijke melodielijnen. De zon volgt Veldmans rug als een langzame volgspot. Een meesterstuk voor elke organist heet het drietal Sonates 4 e-moll. Dat Bach een heethoofd was, een obstinate conflictzoeker, een opvliegende stijfkop, het zij zo. Er zijn kenners die menen te kunnen horen dat Bach zelf organist was. Zou kunnen. Wat opvalt is dat hij na 1708 niet meer als organist in functie was en toch de beste orgelmuziek componeerde. Terug naar Veldman die Vivaldiëske stukken speelt, Concerto a-Moll: Bachs bewerkingen voor orgel van Vivaldi’s concerten voor strijkers. Als je dat van tevoren weet of leest dan hoor je vanzelf Italië doorklinken in de muziek. Ook Veldman doet het: het mooiste bewaren voor het laatst: Passacaglia et Fuga c-moll: alweer een vroeg fluwelen jeugdwerk; door M. ’t Hart een weergaloze wondercompositie genoemd en wij weten: ’t Hart liegt nooit. De muziek omhelst het publiek als een oude vriend zijn kameraden op een reünie. Zestig luisteraars zien en horen Veldman met gemak het WK voetbal verslaan.