De vooraankondiging via een interview in het Dagblad van het Noorden oogt specta: artistiek leider Marit Broekroelofs in een rode jurk op stilettohakken. Dat de robe bij het concert is ingeruild voor een gele is natuurlijk spijtig, maar de heerlijke muziek vergoedt veel.
Gelukkig, er zijn geen programmaboekjes. Geen door geflatteerde jeugdfoto’s ondersteunde teksten of en zo ja waar de blazers, tokkelaars, zangers en strijkers de muziekschool hebben afgemaakt, geen ronkende verhalen over reisjes naar Korea en Japan, geen onbegrijpelijke teksten in het Latijn. Een experiment? In de pauze hoor ik van een latinist dat de zangers halverwege het concert geen roomse bezweringsformules zingen, maar een recept over hoe een dromedaris of voor de fok en export afgekeurde ezelin te barbecueën in de woestijn. Niemand die er erg in heeft. Ik hoor perfect gezongen en gespeelde muziek.
Coevorden is er klaar voor. De kerk die in vroeger tijden voor gepreekte woorden werd gebruikt is ingericht voor gezongen teksten. Geen slechte ruil. Wat zien en horen we? De vrouwen op de rechthoekige podiumblokkendoos zien er des vrouws uit: mooie jurken, een enkel gewaad en, zij het voorzichtig, prachtige, merendeels ingetogen kleuren. De mannen doen alsof ze worden gecast voor een ouderlingenrol in een remake van ’t Harts ‘De nakomer’: allemaal in het zwart. Maar zingen kunnen ze. We luisteren naar muziek die in Monteverdi’s tijd door de paus werd afgekeurd. Een betere aanbeveling kan je je niet indenken, toch?
In de krant vertelt artistiek leider Marit Broekroelofs dat Monteverdi’s rustpunten aanstellerij kunnen voorkomen. Jammer, denk ik, wat reuring kan de soms al te ingetogen, introverte, klassieke muziek wel gebruiken, ik houd van drama, opwinding, virtuositeit. ‘Laat Monteverdi je hart binnenkomen en je overweldigen, onderga het, dompel je erin onder, je hoeft het niet per se te snappen,’ gaat Marit verder. Graag, denk ik. Muziek moet het, evenals beeldende kunst, zonder handleiding kunnen stellen.
Het krantenartikel toont een mooi verschil tussen Bach en (de katholieke) Monteverdi: zijn bij Bach de verhalende koren van ultiem belang, bij Monteverdi is het verhaal ondergeschikt aan de muziek. Dat komt me bekend voor. Van een vriend weet ik dat katholieken verhalen bijzaak vinden. Men leest de bijbel niet, maar houdt het op wat rituelen, veel uiterlijk vertoon, beetje bidden, Maria vereren, that’s it. Dat Monteverdi daar genoeg aan had voor de fijne muziek, poepoe. Maar of hij in de buurt komt van Bach?
Er zijn in Coevorden zowat 180 luisteraars in een sobere setting: thee uit papieren bekertjes en voor toiletbezoek gaat men naar buiten, twee keer rechtsaf en dan naar het bijgebouw. De muziek werkt zeker (licht) betoverend maar in de pauze check ik schielijk mijn foon en zie dat FC Groningen op voorsprong staat, dat Joost Klein bijna gediskwalificeerd is en hoop ik vurig dat er niet wordt bezuinigd op revalidatie-instellingen.