(In delen I t/m XII beschrijf ik mijn reis langs witte jassen na het diagnosticeren en wegsnijden van kwaadaardige huidkankertjes, eerst, in juli, op mijn rechterknie (samen met een lymfeklier in mijn lies) en daarna één op de linker enkel. Na de eerste enkeloperatie op veertien oktober analyseert de patholoog dat er ietsiepietsie meer moet worden weggesneden. Vandaag 25/11/25 dus. In de afgelopen zes weken wordt me duidelijk dat de tijd van vlot herstellende snijwonden voorbij is. Ouderdom? Vieze sokken? Ziekenhuisbacterie? Er treedt een bacteriële infectie op en de laatste week correspondeer ik dagelijks met plastische chirurgie waarbij de door mijn ingestuurde foto’s worden beoordeeld. Een tubetje antibioticazalf helpt.
In een behandelkamer legt Foumani een en ander uit, twee assistenten doen waar ze goed in zijn en één komt gezellig naast me zitten. Langs de randen moet nog wat meer weggesneden worden. Meekijken hoeft niet. Minuut of 20 en klaar. Een kleine ingreep noemt-ie het, ik ook. Een week rieleksen, been omhoog, niet belasten en op twee december na een week eerste controle.
Als geduld een spier is, dan is deze spier behoorlijk gegroeid. Moeiteloos pas ik me aan de verander(en)de situatie aan. De laatste zes weken krimpt mijn fietsschema ca 80%, mijn Netflixaddictie explodeert, gewicht neemt met 5% toe en mijn vermogen lastige situaties klakkeloos te aanvaarden met 95%.
Na drie dagen lees ik in het patiëntendossier: ‘geen resttumor aangetroffen’; na ‘gefeliciteerd, een zoon’, ‘’k ook van jou’, ‘mijn nederige excuses’, ‘NRC, schaam je!’, ‘zie je later’, ‘drankje, lekker ding?’, ‘komt vast goed’, en ‘je bent geslaagd’ mooiste driewoordzin. Lekker gevoel.
De zon schijnt. Jetten, Bontenbal, wolf Bram en een blik koude Veltins flikken hun verwachte kunstjes, de telefoonoplader werkt ook op de bank, van buurman Cees krijg ik wat Groningse poëzie van Jan Glas, we eten Roti van de Javaan en by mail ontvang ik de muziekbestanden voor projectkoor Lûd, dat eind mei 2026 in Leeuwarden concerteert, ik verheug me op de nieuwe kansen. Alle tijd voor het observeren van een zgn. kwaliteitskrant die Telegraaftrekjes krijgt, de eindejaarskaart, even de verzendlijst wat opschonen, twee door mij aanbeden gemeentelijke bestuurders erin frommelen en een noviteit, een QR-code op de kerstkaart. En Op den Beecks ‘Kom hier dat ik u kus’ prachtige familieroman lezen, met heerlijke vileine onderhuidse valsigheden, passieve agressie, geheimen, schuld, eenzaamheid in het kwadraat.
Na ‘verplicht je personeel een cursus Gronings te volgen’ nog een adviesje voor ziekenhuis Martini: stop met de patiënten voor elke wissewasjecontrole naar het ziekenhuis te laten komen, stuur aan op foon-, foto- en videocalls. Kan de nu soms overvolle parking met de helft worden gekrompen.