Een nadere studie van de boekomslag is een vooruitwijzing: een wat oudere heer kijkt over de balustrade naar het kalme historische stadsleven. Als je het werk van ’t Hart kent, voorvoel je wat gaat komen. De ondertitel, Dwarse boutades, zet je wat op het verkeerde been, want het zijn eerder columns dan boutades natuurlijk. Joggen zal wel niets zijn in de ogen van ’t Hart, denk je vooraf. En inderdaad hij vindt het maar niks.
‘De gevaren van joggen’ is een litanie van zaken waar de auteur zich aan ergert of die hem gewoon opvallen. Als een oude mopperende opa kijkt hij naar gemiste kansen en maatschappelijke aberraties. ’t Hart-kenners komen veel onderwerpen tegen die in zijn eerdere werk worden aangestipt.
Gelukkig komen er ook grotere themata voorbij, bijvoorbeeld in ‘Samen op weg’ over orthodoxen die dwars liggen bij de vorming van een verdere samenwerking onder protestanten op weg naar PKN. In de laatste alinea fileert ’t Hart de luthersen, die de naam danken aan Luther ‘een van de allerergste antisemieten.’ Luther, wordt pleitbezorger genoemd van alles wat A. Hitler in praktijk bracht. Lees Luthers boek ‘Von den Juden und ihren Lügen’.
Stukken als dit maken het boek voor mij draaglijk. Verder columns over:
- De goede smaak van zelf geteelde aardappels;
- De risico’s van alcohol en barbecues;
- De paapse mis als parodie op het heilig avondmaal;
- Het antimakassartje in het Nationaal Dictee;
- De schaduwzijde van het programma ‘Spoorloos’;
- De doodstraf in de VS;
- Belgische goede manieren, het hondje van Biesheuvel;
- De meest geschifte bisschop; Chopin bij het Kruidvat;
- De valse trucjes van de rijlesexaminator;
- Hoe stakingen in de gezondheidszorg sterftecijfers laten dalen;
- De nare interviewtechniek van Ischa Meijer;
- De onverklaarbare weerstand tegen klonen;
Voor (oud-)leraren is het leuk te horen dat ’t Hart een lans breekt voor het lerarenberoep: het zwaarste, meest onderbetaalde beroep dat alle bewondering verdient. Niet alleen verdienen ze het loon van een procureur-generaal, maar ook een gouden handdruk. Ongetwijfeld is het feit dat ’t Hart als leraar in het v.o. smadelijk flopte hier debet aan.