Als onderdeel van CityProms bezoeken we een gloedvol concert in de Grote Kerk in Leeuwarden, Europa’s culturele hoofdstad. Swingende big-bandmuziek, een goedwillend koor, een begenadigd zanger/pianist en een begeesterde dirigent. Mooie ingrediënten voor een schitterende muziekavond in Leeuwarden. De Grote Kerk, evenals de andere Leeuwarder protestantse kerken inmiddels zo multifunctioneel als een CPN-partijbureau in Oost-Groningen, is overvol met meer dan 500 enthousiaste bezoekers. Het door de witte kerkmuren ingeklemde Müller-orgel kijkt streng toe op wat er aan frivools staat te gebeuren. Immense pilaren vernauwen het zicht en focussen op het goed zichtbare koor. Van de muzikanten is, zoals gebruikelijk bij kerkconcerten, voorbij tien meter niets meer te zien.
The Sacred Concerts werden door Edward Kennedy Ellington, vanwege zijn chique verschijning The Duke genoemd, op latere leeftijd gecomponeerd. Ellington schreef zowel de feestelijke gospelmuziek als de teksten.
De Big Band Friesland kan knallen als vuurwerk na een dorpsfeest. Het risico dat de band door de gevoelige kerkakoestiekgrens boort en het koor gaat overheersen voel je op je klompen aan. Deze keer is het niet erg. Je hoopt er zelfs op. Meer dan het koor zorgt de band voor de muziek, de jazz, de swing. Als je rondkijkt zie je meedeinende hoofden. Hoe jonger de luisteraars, des te meer beweeglijke onrust. Het koor zorgt voor de lassende verbinding. Je voelt dat de koperblazers het liefst de witte textielversiering onder het kerkdak aan flarden willen spelen. De aan lange lijnen gespannen witte kledingstukken, van overhemd tot gulploze mannenslip, van trouwjurk tot doorkijkblouse, toneren artistiek onder het crèmekleurige plafond. Het zorgt voor een vrolijk makend, mooi contrast. Steeds als de muzikanten te ver dreigen te gaan horen we de koorstemmen die de boel bij elkaar houden, als een net om een school gevangen vissen. Ook pianist/zanger Ruben Hein etaleert zijn muzikale klasse.
Ruben Hein centrale man
Zijn fluwelen, jazzy stem die nooit rauw klinkt, heeft een flink bereik en heeft hier hetzelfde effect als in een rokerige jazzclub. Dirigent Hans de Wilde organiseert de boel. Hij jaagt aan en temporiseert wanneer nodig en dirigeert met een mooie, hippe slag. De koorleden volgen hem als hongerige scouts hun akela. Het koor functioneert als een extra instrument. Dat niet alle inzetten spot on zijn, soit. Dat 90 procent van de teksten onverstaanbaar is, maakt niet uit. Vijftig tot zestig stembanden organiseren is iets anders dan op tijd lucht persen door metalen sax- of trompetkleppen. Een sexy jonge drummer van wie de testosteron bijna via zijn handen door de stokken naar buiten stroomt ontlokt het publiek een dubbelapplaus; de meest drieste bezoekers wagen zich aan vingerfluiten. Wat we horen is de drive om samen mooie muziek te maken op een warme zomeravond. Enthousiasme, plezier en goede wil zorgen voor spirit.
Maar goed dat er geen teksten worden bijgeleverd zoals bij andere combi’s van muziek en zang veelal gebruikelijk is. Vanavond kunnen we heel goed zonder het lamlendige geknisper van turning pages. Het Friese publiek reageert op zijn gevoel, ingetogen en opgetogen tegelijk, en natuurlijk wordt er wel eens te vroeg en te vaak geapplaudisseerd. Natuurlijk lopen er enkelen rond die zo nodig willen fotograferen. Het zorgt allemaal voor een ontspannen en prachtig zomeravondconcert. Wauw wat mooi!