(Vooraf: in mijn SkinVision-reportages leg ik vast wat me overkomt in de wereld van specialist en huisarts.)
Communiceren
Bij ziekenhuizen komt het aan op communiceren. Doen wat je zegt en zeggen wat je doet. Martini kondigt telefoongesprekken aan via e-mail. Deze week krijg ik er drie.
De apotheker
Het verbaast de pil dat ik als bijna zeventiger geen medicijnen slik. Dat gaat wat veranderen. Ik krijg het advies om naast paracetamol wat naproxen bij de drogist in te slaan. Google leert dat beide pijnstillers graag samen hun pijnstillend kunstje doen.
De anesthesist
Het tweede telefoontje is van de anesthesist, ik sta bij de zelfscan van AH, en het telefoontje levert wat verwarring op. Net als ik de zesde Leffe Blond aantik, die zijn in de Bonus deze week, vertelt ze dat ik voor een ruggenprik kan kiezen, evt. met ‘een roesje’. Bij ‘roesje’ denk ik aan een zwoele avond onbezorgd bier drinken op het dakterras, maar hier betekent het lichte verdoving. Nou ja, dus toch hetzelfde. Ik meen me te herinneren dat de chirurg (in opleiding) sprak van algehele narcose. Maar als ik iets te kiezen heb, wil ik de ruggenprik. Mèt roesje. Maar ik wil er nog over nadenken. Ga ik zondag doen tijdens een SpaakMastersritje.
Atropine
In een bui van openhartigheid (gek hoe witte jassen bij mij altijd uitnodigend zijn om vertrouwelijke info te delen) vertel ik haar dat ik in het verleden, bij een meniscusoperatie een wat vervelende ervaring had. Na de ingreep, het zal voorjaar 2005 zijn geweest, de brem bloeide uitbundig en in Emmen werd gebouwd aan Utopolis, we hadden de jongens de eerste Harry Potter beloofd, lag ik bij te komen op een ontwaakkamertje. Mij was verteld dat de verdoving langzaam uit mijn lijf naar beneden zou wegzakken. Maar wat gebeurde? Ik voelde mijn hartslag dalen en de verdoving kroop in mijn lijf omhoog. Belletjes, piepjes en lampjes alarmeerden een snor die boven de bedrand kwam kijken. Ik zal zijn kordate commando nooit vergeten: ‘Daar moet wat atropine in.’ Zo gezegd zo gedaan en allengs herstelde mijn rikketik zich. Later kwam ik de naam atropine nog tegen in een James Bond-film.
De anesthesist legt uit dat als de operatie zich onder de navel afspeelt, er voor een ruggenprik kan worden gekozen. Ik vraag haar het even met de chirurg (in opleiding) kort te sluiten en hoop dat hij het tentamen ‘verdoven voor snijden’ gehaald heeft. Onenigheid en discussies op D-day kan ik missen als kiespijn.
Opname
Het derde telefoontje is van de afdeling opname. Zes uren voor de operatie niet eten, twee uren ervoor niet drinken en als het kan op tijd komen, graag met een begeleider, van wie men het telefoonnummer wil hebben. Daarover word ik teruggebeld. De eerste nacht na de ingreep begeleid slapen. Twee weekjes niet fietsen.