(In het feuilleton SkinVision, door sommigen liefkozend Keekopdeweek genoemd, beschrijf ik mijn reis langs witte jassen na de diagnose melanoom). Was een inspannend operatiedagje gisteren in Martini. Word, nu weer thuis, net wakker na dik elf uur nachtrust. Voel me heeel goed, ben zo goed als pijnvrij. Alleen bij bukken en been krommen voel ik wat schurende gevoeligheid op de knie en in de lies, maar de pillencollectie paracetamol, naproxen en oxycodon blijft in het cellofaantje, maak ik een dakloze wel blij mee. Ook de uiterst deskundige snijder, chirurg dr. Rödel, met wie ik even gezellig koutte over SkinVIsion (hij heeft blijkbaar mijn blog t/m deel VII gelezen [gemiddelde engagementduur stijgt met 40% vertelt Googlestats, met nu zelfs lezers in de VS] of het medische dossier van de dermatoloog, hahaha) was content. De knie wordt onderhuids gehecht, vertelt hij. In een review geef ik hem en zijn team tien uit tien. Hut ab!
Martinisten
Ik ben plaatsvervangend trots op de Martinisten, echt topgasten. Ook hebben we wel gelachen in het ziekenhuis, ik dacht even dat het rekverband te strak zat, mijn rechterpoot liep rood aan, maar de rode kleur was van een pre operationeel toegepaste desinfectant. Ook deed ik het operatiejasje achterstevoren aan, met met de opening aan voorzijde dus, daar waar de actie komt, logisch toch.
Stress
Op de vraag van de mevrouw in de opnamelounge hoe ik me voel verras ik haar met mijn antwoord dat ik er zin in heb. Ik bedoel dat ik belang heb bij tempo. Tot de operatiekamer blijf ik me relaxed voelen. De OK is letterlijk indrukwekkend. Mijn hartslag blijft met 65 redelijk, maar de bloeddruk, thuis op de Omron M6 Comfort max 140 -80, loopt wat op tot 159 -90. Of is het de kou? Beenspieren rillen. Of ik een roesje wil, vraagt de anesthesist. ‘Als u het zich afvraagt is het voor mij een ja,’ zegt-ie realistisch. Krijg ik geen spijt van. Ik word wakker en denk in slaap gevallen te zijn nog voor de operatie. De verpleegkundige helpt me uit de droom. Mijn hartslag en bloeddruk zijn behoorlijk gedaald. Een en al opluchting ben ik.
Gronings I
Het hospitaal hangt stijfvol met kunst, en niet de onaardigste. Langs mijn route naar ‘Opname Lounge’ veel stadsgezichten, ik herken mijn wijk met Noorderhaven. Met bijna alle Martiniwerkers en wakkere patiënten kan ik mijn Gronings wat praktiseren, heerlijk. Nu, op de bank zittend en e.e.a. overdenkend, raak ik bijna ontroerd van alles: de woorden ‘kwaadaardige huidkanker, melanoom, hopelijk geen uitzaaiing’ boezemen me meer ontzag in dan ik dacht. Ik denk dat ik aan de groene kant zit, maar ik sluit niets uit.
Gronings II
Het CGTC (Centrum voor Groninger Taal en Cultuur), inmiddels herdoopt tot ‘Erfgoed in Groningen’, realiseert zich dat de streektaal vooral in de zorg belangrijk is. Mensen op hun kwetsbaarst hanteren graag hun moedertaal. De uitgaaf ‘Toal verbindt’, t Handegste Buusboukje veur t Grunnegs in de Zörg, voorziet in die behoefte. Ik denk eraan als ik achter de gordijnen naast mij een vrouw in het Kollumers hoor praten. De naam van onze vroegere groenteboer, bij wie ik 56 jaar gelden werkte als venter, doet een belletje rinkelen.