April2025: SkinVision is een huidkankerdetectie-app waarmee je een verdacht huidvlekje kunt laten beoordelen: wel of niet naar de witte jas. De camera zoomt in op het stukje huid, haartjes vooraf even wegscheren natuurlijk, vergelijkt het met 200.000 archiefbeelden en adviseert dan wat te doen. Enkele jaren geleden leerden we op een minisymposium te Bilthoven al de belangrijkste kenmerken van pluis of niet-pluis op het gebied van huidvlekjes en het belang van ‘kleren – weren- smeren’ i.p.v. de door de agressieve smeerselmarkt gebruikte neppe slogan ‘smeren-smeren-smeren’.
2020 Emmen: Tussendoor denk ik na over mijn huisartshistorie. Emmen. Ik zie de huisarts enkele keren in tien jaar. De bijzonderste ontmoeting: als mijn tweelingbroer lymfeklierkanker heeft, voel ik als een ware hypochonder een pijnlijk plekje in mijn hals. Google meldt dat daar lymfen zitten. De witte jas staat achter me en betast me. ‘Niks aan de hand. Waar ben je bang voor?’ Zonder het antwoord af te wachten: ‘Is je prostaat wel eens onderzocht?’ ‘Huh, nee.’ Hij loopt al naar de pot vaseline, gebiedt me mijn broek en onderbroek te laten zakken en voorover te buigen, waarna hij, geroutineerd zijn ingevette middelvinger in me steekt, de vingertop wat bewegend, en concludeert: ‘Alles kits, superglad.’ Zo’n huisarts wens ik iedereen toe.
2022 Groningen: de broers Koeman, klachtenvrij, zo lees ik, worden door cardioloog/entrepreneur Piek onderzocht. De diagnose: een dichtslibbende halsslagader, een tikkende tijdbom. ‘Godver,’ denkt de hypochonder in mij, ‘kan mij dat ook overkomen?’ Onze nieuwe Groningse witte jas, die ik ken van de griepprik en een kennismakingsgesprek over orgelmuziek, adviseert bloed te laten prikken. Hij vinkt tien risicogebieden aan, waaronder glucose en cholesterol en adviseert het jaarlijks te checken.
Terug naar April2025: Martini was mijn adres even kwijt. De aan mij gerichte brief gaat naar onze vorige woonplaats. Martini komt mijn naam tegen omdat ik ooit een sportinspanningstestje deed bij hun fysio. Ze maken het goed. Telefonisch word ik uitgenodigd voor 13 mei. Daarna nog een schriftelijke uitnodiging, een e-mail, weer een brief, en nog een herinneringsmail. Ik begrijp dat ze de pest hebben aan no-shows.
2024 Groningen: Als ik lees dat ook mannen borstkanker kunnen krijgen betasten mijn hypochondervingers mijn borst en guess what, ik voel een onderhuidse verdikking. ‘Hmm,’ zegt de witte jas, ‘waarschijnlijk een vetbultje, kan geen kwaad, maar toch even laten onderzoeken. Een scan in het ziekenhuis toont zijn gelijk aan.
Mei2025: een bezoekje van 20 minuten aan Martini ziekenhuis. De dermatoloog, ze kent de SkinVision app ook, bekijkt het a-typische zwarte vlekje. Daarnaast bestudeert ze de rest van mijn huid waarbij ik m‘n onderbroek aan mag houden. Had ik haar moeten vertellen dat we vroeger wel op nudistencampings stonden? Het vlekje is in een jaar van drie naar vijf mm gegroeid. Een collega witte jas komt kijken. Beiden opperen: verwijderen met een boortje van 8 mm. Daarna zijn er twee smaken: pluis of niet pluis, goed- of kwaadaardig. Is het een melanoom dan volgt een tweede excisie, iets groter en dieper. Even betasten, verdoven, boren, wegknippen, hechten en pleisteren. Fluitje van een cent. Op fietse naar huis overdenkt de boekhouderszoon in mij de mogelijke kosten. Mijn maximale eigenrisico gaat naar de filistijnen. Ik schat: 20 minuten specialist € 100,-, idem assistent € 45,-, administratie € 45,- , 10 minuten collega-consult € 50,-, lab € 50,-, samen € 290,-. Wait n see. To be continued. Eind mei weet ik meer.