Week 5
Nog even een openneertje naar Gramsbergen en wij denken dat we klaar zijn voor de winterse elfstedentocht. We bestuderen weersontwikkelingen als virologen het coronavirus. Soms krijgen we een knoop in de maag, maar paniek en angst leggen het af tegen enthousiasme en de wil mee te doen. Deze week wordt er een van middagdutjes, luisteren naar muziek van The Royal Wind Music, een bezoekje aan de fysio, pastapestomaaltijden, beetje schrijven, dagelijks kip en rodebietensap. Ik lees De Vlucht van Carrasco en Camino van Simsion en Buist. Waar komt een vluchtende eenling uit en waarom willen mensen 1.100 km wandelen naar Santiago de Compostella? Of, mijmer ik, meedoen aan een koor van 1.000 man dat gaat concerteren in het Concertgebouw of Albinoni op hobo leren spelen? Ik leg het aan Frans voor, maar beiden vinden we psychologiseren meer iets voor zorgzoekers dan voor fietsers. Ik blijf fietsend nadenken. Waarom gaan ruiters niet massaal over op hoefschoenen en bitloos mennen? Waarom wordt er bij de OZB niet secuurder naar marktwaarde gekeken? waarom blijft bij weldenkend Nederland AH de winkel van de plofkipliefhebbers en de nicotinelobby en de ABN de bank van de zwartgeldmachinerie? Waarom gaat Rutte bij de herdenking van oorlogsslachtoffers een keppeltje dragen? Wat betekent windkracht W 4 of W 5 in Friesland? Het land is uitgestrekt als de Drentse weerzin tegen nee-zeggen en vlak als de hersenen van PSV-hooligans die menen dat trainers wisselen helpt tegen verliezen. Op zich is de geest van Grutte Pier aan wie de heldhaftige woorden ‘Leaver deas as slaef’ kleven als wagensmeer aan fietskettingen, die door Zuidoost-Friesland waait als de winnaarsmentaliteit door het stadion van FC Emmen, voldoende voor ons. Wy sille sjen, fergeemje!