‘Wat een kutschoel ok,’ floepte ze dr’oet. ‘Ragebollen, pedo’s vetzakken,’ weirdo’s as leraren. Heur mam had het net niet heuren kund, die zat de Libelle te lezen under de schemerlamp. December 2009. De laptop lag warkeloos onder handbereik. De dongel veur straf d’roet. Twee weken gien msn, gien facebook, gien hyves, games, chatrooms. En die miste Mariet non ’t meist van al. Veur berretied inloggen under een valse naom en dan het net op, ze was krap-an verslaafd aan ranzige sites. Niemand die deur had dat ze maor net zestien was. Via de twitter wuur ze overvoerd met neis. Heet neis. Heur tillefoon was de link mit de echte wereld, the real thing, zoals Mariet ‘t nuumde.
Op schoel in Beilen wuur ze behandeld as ’n klein kiend. Poeh! Ze was amperan zeuventien, reed al scooter. Een retro jammer genog, zo een met bolle spatbredden en een zuurtieskleur, maar toch.
Die creep van Engels, miss Green, had heur op de kop geven omdat ze vanneis de onregelmatige werkwoorden niet leerd har. Glimmende pumps, een lichtzute deolocht en dan die aanstellerige Engelse oetspraok. An de aandere kant: gienien kon zo mooi ‘well done’ zeggen. Heur ogen speiden vuur toen Mariet heur in der beste Engels vrog: ‘Miss Green, do you know the meaning of the word spanking?’ Bij dizze mus ja alles in ’t Engels.
As ze bezig was op internet mus ze wal ies an heur denken. Spanking… De handen aan de bovenkant van de deur vastbonden, de broek as een handboei om de enkels draaid en dan met een stukje ofzaagde vishengel heur billen bewarken. Rode strepen op witte vlakken. En ducktape op heur lippen. Tegen ’t reren.
Op schoel was de ckv-juf bezig geweest met ’t inrichten van een wall of fame. Foto’s van beroemde old-leerlingen netties naost elkaor in de gang tegenover de frisdrankautomaat. Omdat er niet genog beroemde old-leerlingen waren, wat wil je ook op zo’n kleine schoel, mochten er ok foto’s anleverd worden van kinder die non al wat voorstelden boeten school. Jaloers dacht ze aan Jens, de drummer. Jens kon achter ’t fietsenhok een hiel spesjaal ritme oetvoeren met zien rhythmstick. En dan Fietje, die zo rap heur pony over roodwit beschilderde balkies kon laoten springen.
Der hingen non negen lege fotoliessies te wachten op niet bestaande helden. Ze kon ok moeilijk heur va anmelden, die was nooit verder kommen as het zesde veteranen, de bierboekies zoals ze nuumd waren. Ofsaagde grappen ok, hoe vaak ze al niet heurd har dat ‘goed gereedschup een goed ofdak verdient,’ waarbij hij omstandig bie het woord afdak op zijn bolle pens wezen har. En neushaoren, krek zwienehaor. Vet wreed. Maor ja, hij had wel strakke lijnen trokken op de benzinetank van heur rode Piaggio Zip.
Vanaovond gung ze wieder naor Lieke in Oranje. Langs ‘t kanaol was ze er zo. Lieke mocht nog wel computeren. Wel met een beperking natuurlijk, maar dat har iedereen. Asof de olders mekaor ansteuken hadden op die boring ouderavonden. Lesdaegs was er iene over ADHD en PDD-NOS. Die ofkortings har ze in de schoelkrante lezen, mit dizze ofkortings har ze niet veul, as ’t nou GHB was.
Lieke had op internet wat neis ontdekt: ‘HER porn’, vrouwvrundelijke porno. Wist je dat er speciale sites waren van spuitende vrouwen? Dat wuur ‘squirting’ nuumd. Engels voor spuiten. Hoe die vrouwlu dat flikten, daor wol ze nog achterkommen. As je as vrouw bie toeren kon spuiten bij ’t klaorkommen dan har je ok gien jong meer neudig, dacht ze logisch. Op de plaoties leek het wal een straol, asof d’r een kraontie in je glief verstopt zat. Waor kwam dat wotter fort? Hoe kwam het er?’ Opsuken via Google; waor sol ze wezen zunder heur kameraod Google?
Op de scooter hen hoes terug gaf ze heur Italiaan d’r weer ongenadig van langs, vooral in de bochten, waor’t knap glad was, deed hij ’t goed. Dat rauwe geloed van de oetlaot. Hiel wat aans as die olde Kreidlerstories van heur va. Ze dacht nog maol over squirting nao. Ze had weer een paor rake vraogen voor die leipe leraren van heur.
In de klas bij economie. Zien bijnaom was Matje, vanwege zien matje in de nakke. ‘Meneer, weet u wat een squirtle is, dat kwam ik tegen bij een computerspelletje.’ Haor stem klonk zoals aaid naief. De pony wiebelde geraffineerd veur de ogen. ’t Hoofd iets veurover zodat ze de ogen wat moest opslaan, dat gaf haar de onschuldige aanblik van een klein meissie. De swarte mascara gaf heur een extra jaor. Dat had ze al vaak heurd as ze achter de webcam actief was. ‘Nee, Mariet, dat woord ken ik niet, maor ’t klinkt as een eekhoorn.’
En laoter bij heur mentor stelde ze dezölfde vraog. ‘Meneer, weet u wat een squirtle is?’ ‘Nee, vraag ‘t maar aan mevrouw Groen.’ De mentor gaf aans niet snel op. Op de meiste vraogen verzon hij ’n antwoord, asof ie bang was of te gaon as ze hij niet wus. ‘Ja toch, is’t niet een schildpad?’
Mariet bedacht een plannegie. Ze zou die school wel ies te kakken zetten. Ze maokte een tiekening van een onschuldige schildpad op sien achterpoaties en daar zette ze in blokletters ‘squirtle likes to squirt’ under en die tiekening plakte ze achter ’t glas van een liessie in de wall of fame. Ies Kieken hoe lang ze het onneuzele schoelvolk veur de gek holden kon. Miss Green kwam er niet vaak, dizze gang wuur bruukt deur ’t luie autovolk. En die kun gien Engels. Miss Green die gung aal op fietse oet Klatering hen schoel, die parkeerde de fiets veur de schoel. Ze haar allent Lieke verteld over dizze waoghalzerij. Heerlijk, elke dag die saomenzweerderige lach noast de lege colaflessies.
Nao een week kon Mariet wel janken toen ze van iene oet de leerlingenraad heurde dat net veur de open dag de beste negen scheuvellopers van schoel een plekkie kriegen zult in de wall of fame.
‘Wall of fame’ leverde me (in ca.2010) de aanmoediginsgsprijs van Hoes van de Taol op