Nieuws! Projectontwikkelaar Peter van Dijk verkoopt lap grond Noordbarge aan Jehova’s.
Alweer drie jaar geleden richtte ik mijn cri de coeur ‘Peter van Dijk, keer om alstublieft’ aan projectontwikkelaar Peter van Dijk en later een iets ingekorte versie aan de gemeenteraad van Emmen om zo een dreigende misstap van De Dijk te voorkomen. De Dijk wilde twaalf peperdure foeilelijk boerderettes in Noordbarge bouwen, in een rurale doe-maar-gewoon-omgeving. Of mijn open brief gewerkt heeft? Wie zal het zeggen. Feit is dat Peter van Dijk nu een U-turn heeft gemaakt en van het oorspronkelijke onzalige plan is teruggekeerd. Mijn beargumenteerde betoog om ook te bouwen voor de kleinere portemonnee lijkt effect te hebben gehad. Bravo! Het worden er nu slechts drie schuurwoningen op idioot grote percelen en 30 appartementen.
Mijnheer Van Dijk: zeer bedankt. We zijn er bijna. ‘Wat nu weer,’ hoor ik u grommend denken. Mijn verzoek en breed gedragen opvatting onder Noordbargers, die tandenknarsend zien dat voor jonge dorpsgenoten er nietnooitnever iets te koop is, is nu dat u kleinere wooneenheden gaat bouwen voor Noordbargers pur sang. Verkoop het niet aan een vanwege immoreel en uiterst bedenkelijk gedrag lange tijd onder de loep van het Openbaar Ministerie vallende geloofssekte de Jehova’s Getuigen. U om een reactie gevraagd, vertelt u mij telefonisch dat perikelen omtrent een ontsluitingsweg en andere veranderde inzichten als verhoogde bouwkosten tot de gamechanger hebben geleid. U repliceert dat mogelijk immoreel gedrag van de beoogde koper nog niet tot een veroordeling heeft geleid en dat, mocht je deze lijn doortrekken, ook zaken doen met de katholieke kerk onmogelijk zou zijn. Dat is maar al te waar.
Geachte heer Van Dijk: indertijd, het was in 2020, heeft het bestuur van AOC Terra u de koop van het perceel gegund terwijl toen de Jehova’s een hoger bod op tafel legden. AOC Terra toonde aan een functionerend geweten te hebben. U had – en terecht – de gunfactor. Geef nu de gunfactor door aan Noordbarge om twee zwaarwegende redenen:
- Belast uw geweten niet en verkoop niet aan een gesloten instituut dat van nare rigide uitsluitingspraktijken van uittreders en seksueel overschrijdend gedrag wordt beticht. Uitgetredenen worden verstoten en raken in een sociaal isolement.
- Maak van Noordbarge niet nog meer een dorp achter de hekken. Het huidige terrein van de Jehova’s is door manshoge groene hekwerken voor gewone mensen niet te betreden. Stalen hekken en camera’s zeggen botweg ‘Ho.’ Er komen steeds meer extravagante woningen achter tralies en bewaakt door camera’s. Meer en meer verwordt Noordbarge tot een tweede Orvelte of Veenmuseum met akelige bordjes: Niet Betreden! Privé terrein! Sociale cohesie wordt vermalen, en ongewenste tegenstellingen vernielen de dorpse sfeer.
Geachte heer Van Dijk: de handtekeningen zijn nog niet gezet vertelt u mij en wederom doe ik een dringend beroep op u: keer om alstublieft en zoek een acceptabele, sociale oplossing en verkoop de grond in betaalbare percelen aan jonge en oude Noordbargers, start een tiny-house-project of knarrenhof. Maak weer een pas op de plaats, keer om en word een held van Noordbarge, Emmen. U hebt getoond het in u te hebben, luister naar uw hart en niet naar de portemonnee, opdat we later gezamenlijk kunnen scanderen: Peter van Dijk: bedankt!
Daar zitten ze: Jeroen Stekelenburg, NOS-verslaggever Studio Sport en Andries Noppert. Stekelenburg draait al wat langer mee en keeper Noppert is nieuw in het Nederlands elftal. Stekelenburg interviewt Noppert. Je verwacht een kennismakingsgesprek met open vragen. Maar dan … Als een aan tunnelvisie lijdende politieman die een verdachte in een verhoorkamer tot bekentenissen wil persen lardeert hij de vragen met zijn eigen opvattingen. Ook geeft Stekelenburg alvast (delen van) een antwoord cadeau, misschien denkend dat deze Friese jongen niet zelf op een antwoord kan komen. Ongegeneerd. Neerbuigend. Ongepast. Doet Stekelenburg, voorbijgaand aan de lichaamstaal van zijn gesprekspartner, let op de gepijnigde gelaatsuitdrukking, hier een poging geslotenvragenkoning Twan Huys (
Wethouder Jeroen Huizing zag met lede ogen aan dat de paasbulten dit jaar kleiner dan normaal zouden blijven vanwege een schaarste op het snoeitakkenfront. Vuurtjes stoken willen we allemaal. Zelf fakkelde ik, tot vorig jaar, zelfs tuinafval op. De wethouder zal ook van branden houden, schat ik. Royaal stelde hij voor dat de gemeente Coevorden snoeihout beschikbaar wil stellen aan paasbultbouwers. Paasvuren zijn een mooie traditie en er zijn hier kwade geesten genoeg die erom vragen met een vuurtje en rook verjaagd te worden. Wethouder Huizing licht zijn standpunt toe door te zeggen dat ‘de Randstad-elite’ zich te veel zou mengen in het Paasvuren-ja-paasvuren-nee-discours. De wettenhouder maakt hier gebruik van een veelgebruikte retorica-truc door kritische naturen een onecht label op te plakken, ook wel framen genoemd. Niet iedere kritische geest maakt deel uit van de Randstad-elite.
Het zit er allemaal in: analfabete ouders, een zoon die voor zijn moeder tolkt bij de dokter en vrijdagse haatpreken. Een overval op een AH-filiaal <met een bijl>, straatschoffies die met vijfhonderdeurobiljetten ijsjes kopen bij de Italiaan, naïeve politie en effectieve arrestatieteams. Rukken met links, onzekerheid over de techniek van vingeren en niet kunnen bidden met een stijve pik. Examenfraude, een overval op een geldtransport met een uzi en een granaatwerper, smerige sanitaire omstandigheden in de moskee van de lulkoekimam (sic!) en een in merkkleding helende Algerijnse kapper. Fietsters die met “Karren, kut,” worden begroet, zenuwachtig getrek aan achterstevoren gedragen rode Lacoste-petjes, ‘het zijn toch allemaal N.S.B.-ers’ als het over leraren gaat en Marokkaanse opa’s die aan polygamie, schotels en loeiharde Koranzenders doen. Op de achterflap staat dat ‘De belofte van Pisa’ is gebaseerd op de auteurs eigen leven. Marokkaanse moeders zijn kort, allemachtig dik en gehoofddoekt. Zusjes werken bij de A H hebben donkerbruine ogen en zijn ondeugend en meisjeskamers ruiken naar lavendel. Kortom: De Belofte van Pisa is een aaneenschakeling van stereotypen, clichés en plattitudes; als je ze allemaal aan elkaar rijgt door de eikels van de besneden hoofdstedelijke straatschoffies, dan heb je een groezelig doch lang lint, Van De Pijp naar de Arena en weer terug. Het boek heet een schelmenroman en doet erg denken aan Eus van Akyol.