Het zijn mooie tijden. Mijn schouder herstelt na de fietsval, Vrouw I zie ik nog dagelijks en ik ben begonnen in ‘Nirwana’, de nieuwste van Tommy Wieringa. Lezend smul ik; niet alleen omdat het een tweelingroman is met Friese invloeden en mijn vorige woonplaats Sleen, Trump, Baudet, en de Chinees Lotus uit Westerbork erin voorkomen. Ik geef nu al tien sterren.
Maar eerst repeteren met het grootkoor. De repetitieruimte is van Helpman Groningen uitgeweken naar Haren Groningen, naar een joekel van een kerkgebouw. Vergeleken met de overvolle, rijkelijk met prullaria, als kaarsen vermomde elektrische Actionlampjes en sleetse vibratorvormige Mariabeeldjes volgeplempte katholieke kerken die je in vakanties in mediterrane gebieden, waar de belastingmoraal evenredig is aan rijgedrag op N-wegen, dagelijks bezoekt is dit wel een heel sobere kerk. Koel en kaal, kraak noch smaak, misschien op de modernistische kroonluchter met kaarsvormige matglazen armaturen na, van Vincent van Leeuwen uit Coldam (D.) gok ik? De enige kleur die ik ontwaar is het stimulerende rood van de zorgvuldig gelakte teennagels van de tenor naast me. Mooie tenen ook. Voor potentiële zangers: de kosten voor het Grootkoor, inclusief repeteren in, …..tromgeroffel…. het Concertgebouw zijn nog geen € 100,-. Als boekhouderszoon kan ik het niet laten en reken snel even door. Er zijn 15 grootkoren. Als die allemaal 200 leden hebben dan wordt het aluminium koffertje in drie maanden gestoffeerd met 300K.
Beide dirigenten, Etty en Nan, hebben er zin in. Ze veronderstellen voorstudie, zo lijkt het. Ik loop op mijn tenen. We vliegen erdoor. Tot op het bot gemotiveerd. 200 zangers dus. Daarvan tien tenoren, waaronder één vrouw: Geesje naast mij met die mooi roodgelakte nagels. Volgende keer voegt ook Erna zich bij ons, heeft ze beloofd. Hoe mooi is dat: twee krachtige alten die liever de stevige tenorpartijen meezingen dan de wiebelige altpartijen. Bij de tenoren is duiken geen optie. Dat de vrouwelijke tenoren af en toe als onderdeel van de groep worden aangesproken met ‘Mannen en nu jullie,’ deert hun niet. Klassewijven, denk ik dan. Benjamin Rogier is er, zij het wat verlaat. Bram nog niet. ‘Mille Cherubini in Coro, l’homme Dieu, Prince of peace, shepherds, Sons of God, Piccolo Amor, Gesu Bambino, maken jullie je borst maar nat.