Soms heb je dat: je zou een politicus of bestuurder je kind toevertrouwen. Ik had het met Wim Kok, Joop den Uyl, Jaap Boersma en Andrée van Es. Ik heb het met Carola Schouten, Jesse Klaver, Sigrid Kaag, Hugo de Jonge, en Ahmed Marcouch. Als Ahmed Aboutaleb terugneemt dat zijn dochter (zou ze een huwelijk ambiëren) per se met een Moslim zou moeten trouwen dan ook deze Ahmed. Marcouch, burgemeester van Arnhem. Wandelaar, openbaarvervoerreiziger, literatuurliefhebber, kenner. Hij loopt door de straat en we maken een praatje. Ik vergeef hem zijn blauwe CDA-pak. Dat hij geen leren polsbandje eindigend in gekleurde kraaltjes, witte sneakers en enkelsokjes draagt, vergoedt veel. Alles. Gewoon even een praatje maken, dat kan hij. Op wiki lees ik dat hij als analfabeet naar Nederland kwam. Duidt op doorzettingsvermogen. Anders dan bij Dennis Wiersma, Halbe Zijlstra, Khadija Arib, zijn er over Marcouch geen schandalen bekend die wijzen op een in de jeugd aangetaste karakterstructuur die bijschaving behoeft. Schandalen gaan er bij hem niet komen ook. Vertrouwen. 100 procent.
Muziek is als vrouwen op de kermis: hier lelijk en onbegrijpelijk, daar lieflijk en mooigepolijst, ouderdom verhullend alsof het een ziekte is. Dhr. Springsteen treedt op in Amsterdam, struikelend op het podium als Ron Jans op de Enschedese grasmat. De volgende dag lezen we recensies. Vakblad ‘Oor’ zegt “geconstrueerd, rugpijn, bejaarde spierballen, houterig, verval, gezicht van Joe Biden, moeite met loskomen, uwv-keurder, geilneven, handgebaartjes, ouderdomskwaal, bezig met geesten, hij leeft nog, onnodig, dramatisch geluid.” Het AD bericht: “oudjes, sterfbed, verzuipen in ondoorgrondelijke brij van geluid, pletwals, slijtage, minder dan voorheen, moeite, tam, lastig en met uitsterven bedreigd.” De erbij geplaatste foto toont als kinderen zo blije zestigers in malle t-shirts die als halvegaren met de handen opgeheven als Pinksterfetisjisten op een E.O.-landdag in Lunteren of Elspeet dhr. Springsteen als de heiland aanbidden. Toch was het een geslaagd concert zeggen de kranten die als plattelandspolitici lijden aan keuzestress en zowel de stikstofmaffia als woke ecologen te vriend willen houden.
FC Emmen. Enkele jaren was ik seizoenkaarthouder en maakte de ups en downs mee. Van de Eerste naar de Eredivisie en weer terug. Zoals je in het onderwijs de leraarskwaliteiten kan aflezen aan het klassenmanagement in haar/zijn wit-zwart gemengde klassen en het gedrag van de docent als hij pauzewacht loopt of werkweken begeleidt, zo herken je bij voetbaltrainers de trainerskwaliteit als je reservespelers ziet warmlopen. Daar komen ze. Een stuk of vijf. Slordig hesje over het shirt. Afgezakte kousen. Armbandjes, halskettingen met kruisen en afbladderende maansikkels die de eigenaar gaan jinxen. Even naar de cornervlag sjokken, been wat heffen en voordat het akelige pijntje in de lies opspeelt weer laten zakken, wat met de armen heen en weer wiebelen alsof ze bijles krijgen voor de cursus tambour-maître in de buitenwijken van Klazienaveen-Noord en als kinderen met zoete flesjes onophoudelijk lurken aan een roze bidon van Easy-Toys met een drinknippel in afgesleten tepelvorm. Het veel gepredikte winnaarswoord van echte trainers, ‘intensiteit’ is bij trainer Lukkien onbekend als fatsoen bij de twitterintelligentsia en belastingmoraal bij pseudo-Monegasken als Verstappen en Mollema.