Klimmers
(Vooraf: in mijn SkinVision-reportages leg ik vast wat me overkomt in de wereld van specialist en huisarts.) Per fiets komen twee ploegjes klimmers in de straat. Ze spreiden een bedje uit voor de stenen pilaar achter Minerva en beklimmen de menhir om de beurt. Een minimaal matrasje op de grond en assistenten die klaar staan. Na hun truc verdwijnen ze bliksemsnel naar een nieuwe uitdaging. Ik vraag één van hen wat de risico’s zijn. ‘Gaat meestal goed, zeker 90 à 95 %.’ Waar hoorde ik dat percentage eerder?
Voorinformatie
Martini informeert me over de opname op 4 juli, vraagt of ik in geval van nood gereanimeerd wil worden en legt e.e.a. uit over een nucleair geneeskundig onderzoek met contrastvloeistof, voorafgaand aan de operatie. Ik weet nu wat een ‘sentinel node’ is: een schildwachtklier, de eerste lymfeklier voorbij het gezwel. Deze lymfeklier wordt verwijderd en onderzocht op tumorcellen. Daarna volgen foto’s om na te gaan of de lymfeklier pluis of niet pluis is.
Mijn lijf
Zoals ik in 2019 hier mijn ervaringen beschreef terwijl ik elke dag 50 kms fietste wil ik nu nagaan of een melanoom iets met me doet. Ik voel er niets van. Mijn conditie is goed. In mijn eentje kan ik rustig 40 kms fietsen met een vaartje van 27,4 en in de groep nog wat vlotter. Ik weeg me dagelijks en zit met een gewicht tussen 78,5 en 77,5 op een supergroen bmi van 22,2 nog net niet op mijn optimum. Ik slaap met acht à negen uur per nacht, goed. En overdag altijd een hazenslaapje.
Informatie
Mijn – tot nu toe zeer geslaagde – weg langs de witte jas, de snijder en wie weet later de pil, beschrijf ik hier. Met veel plezier. Of ik wel alles óp straat’ moet gooien wordt me wel eens gevraagd. Een enkeling vraagt of ik nog een samenvattinkje op de groepsapp kan plaatsen. Mijn contacten buiten de mail om, zitten bij WhatsApp, Telegram en Signal. Iemand wees me op de kans SkinVision te benaderen voor reclamerevenuën. Tot 4 juli is er, medisch gezien, weinig te beleven.
Activiteiten
Binnenkort ons lustrumpartijtje van buurtvereniging A-Kwartier. Nog binnenkorter het feestje in de stationshal van Hoofdstation Groningen. Ik noem het nog maar een keer: De NS organiseert enkele culturele dagen in de stationshal van Nederlands fraaiste stationsgebouw. In mij is iemand gevonden die in drie talen poëzie voordraagt. In het Fries wordt jeugdliefde Atsje bezongen. Een Groningse primeur wordt een vers waarin een staartbot, waterschap, Ramadan en een sport-b.h. bij elkaar komen. In het Nederlands gaat ’t over (o.a.) de wulpse Drentsche Aa met sensuele lissen, M. Verstappen en Zomertuin, vanwege onverwacht bezoek oplopende spanning in een zomertuin (dit vers in mijn moedertaal en het Nederlands). Data: 21, 22 juni en 5 en 6 juli. Klaas de drietalenman/drijtoalenkerel/trijetalenjongen: 22 juni van 12.45 – 13.00 uur.
Oog-T.V.: Twee weekenden muziek en dans in lege stationshal van Hoofdstation https://www.oogtv.nl/2025/06/twee-weekenden-muziek-en-dans-in-lege-stationshal-van-hoofdstation/
De voorbereiding
ZONDAGMIDDAG We bezoeken Museum Kosmotroniks in Westerhavenstraat, waar twee kunstenaars exposeren. Harry Arling met Kosmotroniks in plastic en Wijnand Driessen met architectuur in karton. Arling interviewde ik ooit als 
superfijn uitgesneden details, alles in kartonkleur. Arling gebruikt plastics en materialen uit de oude doos die hij tot ingenieuze, magische, sprookjesachtige, kleurrijke (soms mechanische) objecten transformeert, veelal met beweegbare onderdelen en uitgekiende lichtjes. Het Groninger Museum kocht werk van Arling aan.
ZONDAGNAMIDDAG Bij Kunsthandel Peter ter Braak exposeert Liesbeth Annokkee met expressief grof gepenseelde koppen, alle zonder titel maar met prijskaart, variërend van € 900,-, € 1.200,- tot € 2.800,- . Verbaasde, denkende, vragende, serieuze koppen. Bruinen en grondkleuren overheersen. De kunstenares licht toe dat de kijker zijn zintuigen moet inzetten opdat cynisme wordt ingeruild voor empathie. De opening wordt verricht door dichter Rodaan Al Galidi. We nemen de tijd om onszelf in de niet gedetailleerde koppen te herkennen. Bij vlagen lukt dat.
MAANDAG Klaastaal levert een bijdrage aan het boek ‘Vier handen, één brein’ van Sybolt en Euwe de Jong. De boekpresentatie (zaterdag 20 september om 15.00 uur in de Martinikerk te Groningen) gaat samen met de presentatie van de tiende Bach-cd van de broers. In 2006 begonnen ze met de cd-productie van Bachs cantatewerk; vierhandig, mind you. Nu, twintig jaar verder is de serie compleet. Als warme liefhebber van orgelmuziek / Bach / De Jong & De Jong schreef ik ettelijke malen over hun supermuziek. Sander Zwiep, presentator van Maatwerk op NPO Klassiek, presenteert de feestelijke mijlpaal. Ben benieuwd wat ze van mij hebben gekozen.
iemand gevonden die in drie talen poëzie voordraagt. In het Fries wordt jeugdliefde Atsje bezongen. Een Groningse primeur wordt een vers waarin een staartbot, waterschap, Ramadan en een sport-b.h. bij elkaar komen. In het Nederlands gaat ’t over (o.a.) de wulpse Drentsche Aa met sensuele lissen, M. Verstappen en Zomertuin, vanwege onverwacht bezoek oplopende spanning in een zomertuin (dit vers in mijn moedertaal en het Nederlands). Data: 21, 22 juni en 5 en 6 juli. Klaas de drietalenman/drijtoalenkerel/trijetalenjongen: 22 juni van 12.45 – 13.00 uur.
ZATERDAG Voorbij Omaha Beach, waar we ons vergapen aan informatie in een prachtig ruw betonnen museum over de landing van bijna 45.000 Amerikaanse en Engelse soldaten in juni 1944, die het begin vormde van de bevrijding, rijden we door naar ons hotel in Port en Bessin naast een golfcourt. Ik toets mijn vooroordelen aan de praktijk. Ik ken zeven golfers, op twee na 70-plus, vijf mannen, twee vrouwen, drie familieleden, die allen pochen over lekker bewegen in de natuur. Golfen is meer een spel dan een sport. Het mist een (voor mij niet onbelangrijk) aspect dat het inspanning vergt en de hartslag wat verhoogt. Hier zie ik mannen, witte, senioren, die, doodop na een balletje slaan, zich in een elektrisch autootje hijsen en nog uithijgend van de inspanningen, naar verderop rijden/vervoerd worden.
ZONDAG In Bayeux, ja, inderdaad de stad van het 70 meter lange wandkleed dat we laten voor wat het is, bezoeken we de markt en een concert in de kathedraal: The Choir of York Minster treedt op. Wandelend door het stadje zien en horen we al een opvallend groot aantal, voor de verandering uitstekend Engels sprekende jongeren. Het wordt een werkelijk schitterend concert. Superzangers. Jong en afgetraind. Werk van 16e tot 20e eeuw. Twee aparte orgelstukken. De zangers zijn in lange rode gewaden gekleed. Wat ik mis is: zichtbaar plezier. De gezichten tonen vermoeidheid. Waarom ook het concert om 20.30 laten beginnen en niet om 19.00 uur? Het programma meldt dat het koor uit York acht keer in de week optreedt.
MAANDAG Richting Frehel passeren we de fraaie puntmuts Mont St. Michel, Frankrijks derde toeristische attractie (na Eiffel en Versailles) met 3,5 miljoen visiteurs per jaar. Het blijft een aparte plaats: waar ooit een berg lag, nu een in zee liggend stadje in de vorm van een tussen eb en vloed drijvende driehoek. Frehel en Erquy zijn prachtbadplaatsen met een schoon strand, vissersbootjes die bij eb droog en scheef komen te liggen. Als lunch eet ik wulken: slakken met kieuwen, een beetje als inktvisringen. Wat mannen spelen boules, een soort golf maar dan op een miniterrein en zonder karretjes en sticks. 
oorsprong Nederlandse) burgemeester van Plévenon, Hervé van Praag, die ons uitgebreid het complexe bestuurlijke systeem in een notendop uitlegt en ons voor een lunch verwijst naar Crêperie Chez Annie. Samen lachen we om een filmpje waarop Macron een tik krijgt van Brigitte.
Vooraf: in mijn SkinVision-reportages leg ik vast wat me overkomt in de wereld van specialist en huisarts. Een eerste diagnose via de SkinVision-app die vrouw I door haar ziektekostenverzekering (De Friesland) ter beschikking was gesteld resulteerde in een bezoek aan de huisarts en de dermatoloog. Het zwarte vlekje was iets groter en dikker geworden.
MAANDAG Clio voert ons naar Rouen, stad van vakwerkhuizen, 
Jeanne d’Arc, Corneille, Céline en Flaubert. Van de laatste heb ik Madame Bovary gelezen, zijn debuutroman die bij verschijnen ophef veroorzaakte vanwege vermeende obsceniteiten en een overspelige vrouw die moeite heeft met het begrip huwelijkstrouw. Ook de mannen blinken uit in onuitstaanbaarheid. Schitterend boek. Rouen is een prachtstad. Vanwege de overdaad aan katholieke pracht, prullen en praal denken we even voor de kathedraal te zitten als we nog maar bij Eglise Saint Maclou zijn. Mooi kunstwerk: de kogelgaten in de muur van het Paleis van Justitie zijn gevuld met een kleurrijke vulling van legostenen. 
de kathedraal krijgen we het bericht van de dood van Wiegel. Na Bolk en Terlouw weer een grote politieke jongen mors. Gemiddeld worden ze krapaan 90. Kaarsjes aansteken voor hun zielenrust laten we over aan hen die zelf graag een kalme ziel wensen te kopen. Over de prijs van een mooie zwarte kop op de markt worden we het niet eens. 
Bijna 100 mensen in Zuidoost-Drenthe gaan liever naar het ‘Hymn to Freedom’-concert van het Drents Kamerkoor in de dorpskerk te Sleen dan naar de demonstratie in Den Haag, waar 100.000 mensen demonstreren tegen het zwakke kabinetsbeleid inzake de oorlogssituatie in Gaza. In Sleen geen leuzen, Palestijnse sjaals of uitdagende keppeltjes, maar wel ‘Let us build a sturdy bridge, from my orange world to yours, a bridge of peace’. Het doel van de muziek is hoop, verbinding, bemoediging en optimisme uit te stralen.
Het Drents Kamerkoor slaagt erin een uitgebalanceerde groep puike zangers te presenteren, aangevoerd door dirigent Dick Dijk en begeleid door pianist Jan de Roos en violist Inge Muntendam. Beide musici spelen nog een lekker moppie Poulenc waarbij we een viool horen die alle vooroordelen over een zacht strijkertje overboord kieperen. Muntendam geeft, vooral in het tweede deel, de viool er heerlijk van langs.
April2025: SkinVision is een huidkankerdetectie-app waarmee je een verdacht huidvlekje kunt laten beoordelen: wel of niet naar de witte jas. De camera zoomt in op het stukje huid, haartjes vooraf even wegscheren natuurlijk, vergelijkt het met 200.000 archiefbeelden en adviseert dan wat te doen. Enkele jaren geleden leerden we op een minisymposium te Bilthoven al de belangrijkste kenmerken van pluis of niet-pluis op het gebied van huidvlekjes en het belang van ‘kleren – weren- smeren’ i.p.v. de door de agressieve smeerselmarkt gebruikte neppe slogan ‘smeren-smeren-smeren’.
Op donderdag 8 mei ’25 gaat het Zuiderplantsoen open. Waarom ik ga kijken? Dat heeft alles te maken met Fleur Gräper. Na onze verhuizing naar Groningen werd de naam Fleur Gräper, gedeputeerde, wekelijks in krantenkolommen genoemd. Zij was kartrekker van het immens grote ringwegproject. D66’er. Volhouder. Vrouw. Vaak werd ze overgoten met een vracht kritiek als ergens een tijds- of begrotingslimietje werd overschreden. Zet je de krantenkolommen open dan stroomt het geklaag en gejeremieer je tegemoet als illegaal gestort zwart water door Groningens Diepenring. Wij steunden haar in gedachten door dik en dun. Nog steeds roepen wij ‘Goed gedaan Fleur!’ als we langs een kunstig, soms artistiek ringwegonderdeel rijden die zijn gelijke in geen enkel buitenland kent.
Nu is het Zuiderplantsoen dus klaar. Ik fiets rond. Onder de indruk van de rust en de gratie. Dat er zoveel aandacht is voor fietsers en wandelaars, dat kan alleen in Groningen, denken we. Topstukken: de Esperantotunnel, de synergie met de verdiepte Ringweg, het Sterrenbos en de DUO-tuinen, de prachtige Helpmantunnel, schitterende industriële, brutalistische kunst als het Geheugenpaviljoen en het -balkon. En dan het prachtige groen: grasveldjes, plantenperken, een stadse oase.
In een stoet van trotse, vrolijke Groningers fiets ik over de nieuwe paden, me overal verbazend over de schitterende doorkijkjes, de verrassende padenloopjes, de gestapeldestenenmuurtjes, de artistieke landschappelijke vondsten met ingenieuze trapconstructies naar de onhoorbare snelverkeerwereld en denk, luisterend naar het geknisper van mijn Gazellebanden op het grint, aan Fleur Gräper die die in de woelige tijden haar rug recht hield.
Onze Fleuradoratie heeft alles te maken met prettige herinneringen. Ga mee naar de beginjaren van deze eeuw. De familie Gräper, met pa Koos (collega docent Engels) en ma Coba (professor, denk ik), beiden hardlopers, waren trouwe bezoekers van onze camping Pieterom in Sleen. Drie à vier keer per jaar kwamen ze met hun Eribaatje aanzetten. Steeds met een andere schare kleinkinderen. In het najaar kwamen ze samen uitpuffen. Fleur zal erbij zijn geweest. Fleur, bedankt!
Op de Grote Markt en de Vismarkt staat de meikermis die vanaf acht mei horen en zien zal doen vergaan. In de (ramvolle) Martinikerk is de kermis al begonnen. Het Grootkoor barst los met dertien zangnummers, een organist die de randen van de ouwe Schnitger opzoekt, een pianist die speelt als een jonge hond en een vrouw op trompet met een embouchure (hoorde ik nou iemand ‘touché’ zeggen?) waar je u tegen zegt. Wat een geluid, wat een presentatie, wat een ademtechniek en wat een jurk!
Organist Martin Mans gaat los op Schnitger. De kiene organist is zo slim er klassieke Groninger meezingers uit te gooien en Amsterdamse schlagers. De verraste koorzangers worden bij de Ede Staal-evergreens meezingers in havencafés tegen sluitingstijd. Naast mij betonchauffeur Jorrit uit Franeker, natuurkundige en Feringa-collega Gijs uit Haren en huisarts Jacqueline uit Grijpskerk die allen een fijne keel opzetten als FC-Groningensupporters na een doelpunt in de 93e minuut.